Bir anlama ihtiyacim var..

Tuhaf oldugumu uzun zaman önce kabul ettim. Hic bir zaman siradan biri olmak istemedim ama böyle olmakta o kadar zor ki. Cok düsünüyorum. Bazen düsüncelerimin icinde kayboluyorum ve böyle zamanlarda hersey anlamsiz geliyor bana. Okul, is, teknoloji, arkadasliklar, ask.. Hepsi ne icin? Ne icin ugrasiyoruz bu kadar? Bu hirs niye? Herkesin hayatinin bir anlami, anlamlari var. Bende bulmaliyim..
Sorun bende diye düsünüyorum bazen. Farkli bir düsünce bicimim var. Ne zaman fikirlerimi söylesem garip garip bakiliyor bana ve cogu zaman anlasilmiyorum bile. Uzayli gibi hissediyorum kendimi. Bu dünyali degilim sanki. Paranin bir yere kadar gerekli oldugunu kabul etsemde fazla önem vermiyorum. Dogrusu gerceklestirmek istedigim hayallerim, gezilerim olmasa hic umursamazdim herhalde. Insanlar yalniz kalmaktan korktuklari, ilgi istedikleri icin arkadaslar ediniyorlar. Ben öyle cok arkadas istemiyorum bile. 2-3 saglam arkadasimin olmasi yeterli. Ayrica yalnizligi seviyorum. Arada yalniz kalip kendi dünyamda takilmaya ihtiyacim var. Gece uyumayi sevmiyorum. O sessizlik ve karanlik hosuma gidiyor. Gökyüzünü seyretmeyi cok seviyorum. 14-15 yaslarimda astronomiye merak sarmistim. Geceleri balkona cikar yildizlari cizerdim. Uzaylilara da inaniyorum ve onlarla tanismak istiyorum :) Kücüklügümden beri hep "tuhaf" oldum. Arkadaslarim erkekler, makyaj, gezme ile ilgilenirken ben sürekli kütüphanedeydim! Astronomi, arkeoloji, eski misir, yabanci dil, Türk + Osmanli tarihi, kriminoloji, futbol, miteoloji.. Nelerle ilgilenmedim ki? 15 yasinda neredeyse tüm Sherlock Holmes, Agatha Christie ve Alfred Hitchcock kitaplarini okumustum. Fazla cesur, fazla acik sözlü, fazla deliydim.

Ilk askim :)

Evet, benim ilgi alanlarim bunlardi. Yüzeysel ve sahte olmak istemedim hic. Ve olmadim da. Hep icimden geldigi gibi davranmak, gercek olmak istedim. O zamanlar baskalarina kötülük yapmazsam onlarda bana yapmaz diye düsünüyordum. Neden durduk yere beni üzsünler ki? Iste bu kadar aptaldim. Tabi bu fazla sürmedi, insanlarin ne kadar berbat olabilecegini kisa sürede anladim. Maskelerden & rol yapmaktan nefret etsem ve hep buna karsi olsamda bende yapmaya basladim. Ama kötü düsüncelerle degil, kendimi korumak icin! Özgürlük en önem verdigim seylerden biridir ama en önemli özgürlük olan "kendin olma" özgürlügü bile yok. Kendim olmaya calissamda ne yazik ki hala yapamiyorum kendimi korumak zorundayim. Ama ilerleme var :) O kadar kati ve sert degilim artik duygularimi daha cok ifade etmeye basladim. Yine de kendimi frenlemem gerekiyor herkes gercek beni görmeye hazir degil :D Benim gibi olan arkadasima göre ikimiz normaliz, dünyanin geri kalani anormal. Diger teorisi: Süper kahramanlariz. Büyük bir görevimiz var.. Süper güclerimiz oldugunu ne zaman kesfedecegiz??

Gelecekte ne olacak, nasil ve nerede olacagim cok merak ediyorum. Benim icin her sey hala öyle karanlik ki. Bir yolda yürümeye basladim umarim aldigim kararlar hep dogru olur. Sizinde öyle :) Pes etmeyin sakin! Düsüncesiz olmayin, kendiniz olun ve inandiginiz seyler ugruna savasin.

Bir seyler okudugunuzda o kisinin yaziyi yazarken ne dinledigini merak eder misiniz? Ben ederim.

Brian Joo - Domino